بیش فعالی؛ اختلالی که این روزها مدام نامش شنیده می شود. در حال حاضر اختلال نقص توجه و بیش فعالی در 8 تا 10 درصد در کودکان دیده میشود، بیش فعالی به اختلالی اطلاق می شود که فعالیت و تحرک بیش از حد معمول در فرد وجود دارد. کودک غالبا دچار نقص در هوش نیست اما به صورت مدام حواسش پرت است، تمرکز برایش سخت و دشوار است، نمیتواند حتی برای مدت کوتاهی مشغول یک کار ثابت باشد و بدون فکر و ناگهانی دست به کاری می زند، به همین دلیل در انجام امور تحصیلی تداوم ندارد و دچار افت عملکرد تحصیلی میگردد.
آیا بالا رفتن سن، اختلال بیش فعالی را از بین می برد؟
امروزه در زمینه نقص توجه و بیش فعالی ثابت شده که اصطلاح “بزرگ میشه خوب میشه” دیگر کاربرد آنچنانی ندارد. این اختلال با افزایش سن در درصد قابل توجهی از مبتلایان بهبود مییابد اما چند نکته مهم در این زمینه وجود دارد. اول اینکه تا زمانی که توجه کودک بهبود یابد، مشکلات با مدرسه و سایر کودکان به حدی میرسد که باعث بیزاری او از تحصیل و مدرسه میگردد دو اینکه اخیرا مشخص شده این اختلال در بعضی موارد ممکن است در بزرگسالی هم ادامه پیدا کند. و سوم اینکه ممکن است این اختلال به انواع دیگر مشکلات رفتاری و بیماریهای اختلالات اعصاب تبدیل شود. با بالاتر رفتن سن، بیش فعالی ممکن است کاهش پیدا کند اما در بسیاری از اوقات، رفتارهای تکانشی(ناگهانی)، ضعف تمرکز و ریسک پذیری ممکن است حتی بدتر شود. این مسائل که با یادگیری، کار و نحوه ارتباط فرد با دیگران ارتباط نزدیکی دارد به افسردگی و اضطراب، اضطراب، اعتماد به نفس پایین و سوءمصرف مواد در بزرگسالان می انجامد.
علامت های بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) در کودکان
این نقص در سه دسته اصلی خود را بروز می دهد. پرتحرکی یکی از علامت های متداول آن است به طوریکه کودک از نظر حرکت، بسیار پرجنب و جوش است و خستگی در کارش نیست. این رفتار به ویژه در اوقاتی که کودک در خانه نیست بسیار مشاهده می شود با این حال بیش فعالی یک بیماری است که تقریبا در همه جا مشاهده میشود. بر طبق مشاهدات افرادی که با کودک سر و کله می زنند ، وی مدام در حال حرکت می باشد. البته این رفتار با افزایش سن کاهش چشم گیری مییابد.
کودکانی که رفتارهای تکانشی دارند، در لحظه عصبانی می شوند، اشیا را پرتاب می کنند بدون اینکه به عاقبت کار بیاندیشند و خود را معرض خطر قرار می دهند در دسته دوم این علائم قرار می گیرند. کودکی که با مشکل توجه و تمرکز دست به گریبان است. این موضوع به ویژه در زمان تحصیل برای کودک مشکلات زیادی را ایجاد می کند. این اشتباهات شامل بی دقتی، غلط های زیاد در دیکته و جا گذاشتن مدام وسایل شان در مدرسه است.
علامت های بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) در بزرگسالان
نقص توجه در بزرگسالان از دو جنبه اصلی پیروی می کند که شامل نبود توجه کافی و رفتارهای بیش فعالی-تکانشی است. موارد مختلفی مانند مشکل در تمرکز و توجه، بی قراری، بیش فعالی، مشکل در اتمام تکالیف، نوسانات اخلاقی پرتکرار، بی نظمی، تحمل بسیار پایین در مشکلات زندگی، آستانه تحریک پایین، مشکل در مواجهه با استرس و روابط زیاد- بی ثبات-متشنج در این دسته از افراد بسیار به چشم می خورد.
بیش فعالی
به دلایل مختلف در بسیاری از افراد در کودکی این اختلال تشخیص داده نمی شود و در نهایت درمان نمی شود تا فرد به بزرگسالی رسیده و علایم آن را در بزرگسالی تجربه میکند. اینگونه افراد در تمرکز کردن و اولویت برای کارهای خود با مشکل جدی مواجهند و باعث می شود ملاقات ها یا برنامه های کاری و شخصی خود را فراموش کنند. این افراد نمی توانند کنترلی بر هیجانات خود داشته باشند و اگر شادی، غم یا انتظارشان کمی زیادتر از حد معمول شود نوسانات خلقی عجیبی در آنها بروز می کند. نشانه های این اختلال در برخی از افراد بزرگسال با گذشت زمان و بالا رفتن سن ممکن است کاهش پیدا کند اما برخی از افراد با افزایش سن، شرایطشان بد و بدتر می شود.
راه های درمانی در کودکان
اگر بیش فعالی و نقص توجه در کودک شما تشخیص داده شد و برای درمان آن به فکر افتادید، اولین چیزی که باید سرلوحه خود قرار بدهید، صبر است. چرا که درمان سریع برای این اختلال وجود ندارد اما با بروز علائم، شناسایی شده و تحت کنترل قرار می گیرند. بهتر است ابتدا برای کمک کردن به خود و کودک تان در مورد این اختلال، اطلاعات کافی به دست آورید. ایجاد برنامه تربیتی متناسب با نیازهای فرزندتان با کمک متخصص اعصاب و روان بسیار توصیه می شود. همه ما می دانیم، کنار آمدن با کودکان بیش فعال کاری توان فرسا است اما زمانیکه والدین، معلم و مربی کودک به این اصل دست یابند که این افراد به صورت ذاتی بد نیستند در ادامه می توانند به درمان کودک بسیار امیدوار باشند.
بسیاری از والدین از دادن دارو به کودکان خود فراری هستند و گمان می کنند که این داروها بر روی مغز فرزندانشان تاثیر سوئی می گذارد که کاملا اشتباه است. آسیبی که این بچه ها در صورت عدم درمان میبینند به حدی است که ممکن است غیر قابل جبران باشد. در بسیاری از اوقات مصرف دارو و رفتاردرمانی توام با یکدیگر وضعیت کودک شما را کنترل می کند. تنبیه بدنی در کودک کاملا اثر منفی دارد به ویژه در کودکان بیش فعال و دارای نقص توجه، پس از این کار خودداری کنید. البته رژیم های غذایی درست تحت نظر متخصص اعصاب و روان نیز بسیار کارآمد است. کار کردن با بچه های بیش فعال دارای اصول متعددی است که طی جلسات رواندرمانی یکی یکی با والدین مطرح شده و کار میشود و از حوصله این بحث کوتاه خارج است. نکته مهم این است که دردرمان اختلالات روانپزشکی حتما باید هم پدر و هم مادر دخیل باشند و حضور یکی از والدین در این رابطه کافی نیست.
راه های درمانی در بزرگسالان
ثابت شده است روان درمانی برای بزرگسالان مبتلا به ADHD بسیار مفید است. در ابتدا بیمار باید به صورت کامل متخصص اعصاب و روان را از ریز شرایط خود مطلع سازد تا بهترین راه درمان جلوی پایش گذاشته شود. روان درمانی به مبتلایان کمک می کند، تمرکز بر مدیریت زمان و برنامه ریزی های خود داشته باشند. واکنشها و احساسات خود را کنترل کنند و از مهارت های خود در جهت درستی استفاده کنند.
کمک های عاطفی از سوی خانواده فرد در درمان او اهمیت بسیار دارد و حس مهم بودن را به وی القا می کند. در برخی از بیماران نیز همراه با روان درمانی، تجویز دارو نیز بسیار توصیه می شود. برای کنترل نشانه های بیش فعالی از داروهای محرک و غیرمحرک استفاده می شود. شما برای آگاهی از راه های درمانی بیماری بیش فعالی یا نقص توجه باید به روانپزشک خوب در تهران مراجعه کنید.
0 دیدگاه